Przewody zapłonowe dostarczają prąd do układu, dlatego od ich jakości zależy siła iskry wytworzonej przez świecę zapłonową. Przedstawiamy budowę i rodzaje przewodów, ich najczęstsze usterki oraz oznaki mogące świadczyć o konieczności wymiany.

Przewody zapłonowe doprowadzają do świec wysokie napięcie (wytworzone przez cewki). Ich uszkodzenie bardzo często odpowiada za problemy z odpalaniem.
Warto pamiętać, że niesprawne kable mogą mieć wpływ również na podwyższone spalanie paliwa. Gdy do cylinderków trafi za mało energii, proces spalania zostanie zaburzony. Część paliwa spali się dopiero w układzie wydechowym, co zwiększy jego pobór i podniesie koszty jazdy. Zaburzone spalanie będzie również emitować bardziej szkodliwe spaliny i przyczyniać się do powstawania smogu.

Przewody zapłonowe (przewody wysokiego napięcia) to nasadka na świecę (fajka), przewód elektryczny i nasadka na cewkę bądź rozdzielacz zapłonu. Kabel przewodzi prąd 25-30 000 Woltów, dlatego musi posiadać trwały rdzeń i izolację. 
Przewód, za pomocą gwintu, połączony jest z dodatkowym łącznikiem. Cały element przykrywa płaszcz ochronny wykonany z grubego materiału, który chroni przed ryzykiem przebicia i zawilgoceniem, które uniemożliwiłoby zapłon. Ważna jest także ochrona fajki na świecę – coraz częściej producenci stosują tutaj dodatkowy płaszcz metalowy.

Na rynku dostępne są przewody wysokiego napięcia z izolacją wykonaną z różnych materiałów. Najtańsze są przewody z izolacją PVC. Niestety materiał ten nie jest odporny na wysokie temperatury (wytrzymuje do 100 stopni C).
Droższym rozwiązaniem jest izolacja z silikonu, która jest odporna na wysoką temperaturę (do 250 stopni C) oraz działanie olejów, smarów i innych substancji chemicznych.
Producenci wytwarzają również przewody z izolacją EPDM, która jest odporna na wilgoć i dobrze sprawdzi się w różnych temperaturach.

Przewody zostały podzielone na klasy, które odpowiadają wytrzymałości na minimalne i maksymalne temperatury:

•     klasa A – od -20 do +105 stopni C,
•     klasa B –  od -20 do +120 stopni C,
•     klasa C – od  -30 do +155 stopni C,
•     klasa D – od -30 do + 180 stopni C,
•     klasa E – do -40 do +200 stopni C,
•     klasa F – do -50do +250 stopni C.

Podczas doboru przewodów zapłonowych, warto sprawdzić rodzaj zastosowanego rdzenia. Na rynku dostępne są przewody z rdzeniami miedzianymi, węglowymi oraz ferromagnetycznymi.
Przewody zapłonowe z rdzeniem miedzianym są najtańsze. Ich plusem jest odporność na uszkodzenia mechaniczne, a minusem to, że mogą powodować zakłócenia elektromagnetyczne i ograniczają moc iskry.
Kable z rdzeniem węglowym (rdzeń wykonany jest z włókna szklanego, które impregnuje się węglem) doskonale tłumią powstawanie zakłóceń elektromagnetycznych. Ich minusem jest słaba odporność na uszkodzenia mechaniczne i trudności podczas przesyłania impulsów o wysokich częstotliwościach.
Przewody z rdzeniem ferromagnetycznym (stalowy drut nawinięty spiralnie na rdzeń z włókna szklanego i owinięty warstwą materiału ferromagnetycznego) doskonale zatrzymują energię i tłumią zakłócenia pola elektromagnetycznego. Niestety są one droższe od innych rozwiązań.

Przewody zapłonowe pracują w bardzo trudnych warunkach, wysokie natężenie prądu może prowadzić do ich zużycia. Gdy pole elektromagnetyczne będzie zbyt wysokie, może dojść do przepalenia materiału, z którego są wykonane kable.

Do usterek najczęściej dochodzi pod wpływem wahania temperatury, dlatego przewody szczególnie narażone są zimą. Ujemne temperatury zewnętrzne i ich gwałtowny wzrost podczas odpalania silnika, często powodują przepalenie izolacji kabli. Dla przewodów niebezpieczna jest także wilgoć. Osłony przewodów szybciej mogą zużyć się także wtedy, gdy świece zapłonowe pracują niewłaściwie. 

Gdy dochodzi do przebicia, kable nie dostarczają prądu o odpowiednim napięciu, dlatego silnik może nie odpalić. Uszkodzenia przewodów mogą prowadzić także do wycieku oleju.
Producenci zalecają, aby wymieniać przewody zapłonowe co około 50-60 tys. km (w pojazdach z instalacją gazową częściej), a świece zapłonowe co 10-20 tys. km.