Dużą trud­no­ścią przy wybo­rze oleju do pojazdu star­szej gene­ra­cji jest brak histo­rii ser­wi­so­wej. Czę­sto, kupu­jąc uży­wany pojazd, który okres gwa­ran­cyjny ma już za sobą, nie mamy wglądu w książkę ser­wi­sową. Bez niej nie wiemy m.in., jaki olej sil­ni­kowy był sto­so­wany, a jest to szcze­gól­nie ważne w świe­tle zmie­nia­ją­cych się kon­struk­cji sil­ni­ków, dosto­so­wy­wa­nych do kolej­nych norm emi­sji spa­lin.

Organy kon­tro­lu­jące prze­wozy szybko psu­ją­cych się arty­ku­łów żyw­no­ścio­wych czę­sto nakła­dały na prze­woź­ni­ków kary. Naj­czę­ściej powo­dem były: brak świa­dec­twa ATP w poje­ździe i nie oka­za­nie go na żąda­nie osoby kon­tro­lu­jącej w cza­sie kon­troli lub posia­da­nie takiego świa­dec­twa, ale wysta­wio­nego w innym kraju. Jakie obo­wiązki w tym zakre­sie nakłada na prze­woź­ni­ków obo­wią­zu­jące prawo? Czy nie oka­za­nie świa­dec­twa ATP pod­czas kon­troli fak­tycz­nie daje orga­nom kon­tro­lu­ją­cym pod­stawę do nakła­da­nia kar?

Firmy, które podej­mują się trans­portu żyw­no­ści oraz lekarstw muszą liczyć się ze speł­nie­niem dodat­ko­wych wymo­gów usta­lo­nych przez usta­wo­daw­ców. Zna­jo­mość umowy ATP i Dobrych Prak­tyk Dystry­bu­cyj­nych jest szcze­gól­nie istotną kwe­stią dla prze­woź­ników pra­cu­ją­cych na zle­ce­nie sek­tora FMCG.