Radarowy miernik prędkości z ekspozycji Muzeum Mercedes-Benz

Fot. Mercedes-Benz

Bogata ekspozycja Muzeum Mercedes-Benz obejmuje około 160 pojazdów i łącznie 1.500 eksponatów. Na szczególną uwagę zasługują tu rozwiązania, które od dekad współtworzą motoryzacyjną kulturę i przyciągają uwagę swoją zaskakującą historią. Przykładem mogą być radarowe mierniki prędkości.
Niespodziewany czerwony błysk: przez ponad 60 lat kierowcy, którzy ze zbyt wysoką prędkością mijali fotoradar ustawiony przez policję lub organ porządkowy widzieli charakterystyczny, zazwyczaj czerwony błysk. To część procesu fotografowania numeru rejestracyjnego oraz kierowcy. Wcześniej urządzenie realizuje pomiar szybkości auta przy użyciu różnych technik – w tym radaru. Jeden z takich radarów jest prezentowany na wystawie w Muzeum Mercedes-Benz.

Pomysły na to, by sprawdzać prędkość przejeżdżających pojazdów, są prawie tak stare jak sam samochód. W swojej powieści science-fiction pt. „Podróż do innych światów” amerykański pisarz John Jacob Astor, który zginął w katastrofie Titanica, już w 1894 r. opisał, w jaki sposób policja może w przyszłości wykorzystywać seryjne zdjęcia do określania prędkości aut w ruch miejskim. Dzisiejsze rozwiązania z zakresu śledzenia prędkości bazują na zbliżonej zasadzie – rejestrują, kiedy pojazdy wjeżdżają i opuszczają monitorowaną strefę oraz obliczają średnią prędkość.

Pierwsze systemy pomiaru prędkości stosowane np. w Niemczech były mobilne. Urządzenie pomiarowe emitowało fale radarowe, które były odbijane przez pojazdy – tak rejestrowano zmienioną częstotliwość i na tej podstawie można było obliczyć prędkość samochodu. W lutym 1959 r. policja w pobliżu Düsseldorfu po raz pierwszy użyła „jednostki radarowej VRG 2”. Wcześniej nie było możliwości dokładnego pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym.

Głównym celem pomiaru prędkości jest oczywiście poprawa bezpieczeństwa na drogach. Z czasem gminy zdały sobie jednak sprawę, że kary za przekroczenie prędkości mogą także poprawiać lokalne finanse. Od tamtej pory wielokrotnie dochodziło do sporów dotyczących umiejscowienia fotoradarów: czy naprawdę są to szczególnie krytyczne punkty w ruchu drogowym? A może ich lokalizacje są wybierane pod kątem potencjału dochodów?

Od czasu opracowania pierwszych radarowych urządzeń do mierzenia prędkości ponad 60 lat temu technika idzie naprzód – dziś istnieje wiele rodzajów stałych instalacji i mobilnych mierników. Prędkości są rejestrowane m.in. za pomocą pętli indukcyjnych, radaru, lidaru oraz barier świetlnych. Jednocześnie kierowcom znacznie łatwiej jest kontrolować prędkość w samochodzie. Mają do dyspozycji na przykład tempomat, który Mercedes-Benz po raz pierwszy zaprezentował w Klasie S z serii 116 oraz w sportowych modelach SLC z serii C 107 w 1975 r. Później uzupełniono go o funkcję „ogranicznika”, która umożliwiała ustawienie maksymalnej prędkości jazdy.

W wyścigach samochodowych liczy się jak najszybsza jazda – ale kierowców Formuły 1 od połowy lat 90. obowiązuje ograniczenie prędkości w alei serwisowej (obecnie do 80 km/h). Nawet drobne wykroczenia w tym względzie skutkują karami czasowymi i pieniężnymi. Nowoczesne samochody wyścigowe zwykle mają jednak specjalny ogranicznik prędkości (aktywowany za pomocą przycisku na kierownicy), wykorzystywany właśnie w alei serwisowej.

Z biegiem czasu samochody wyposażano w coraz większą liczbę systemów pomagających w przestrzeganiu limitów prędkości. Dziś asystent ograniczeń prędkości w modelach Mercedes-Benz może rozpoznawać znaki drogowe za pomocą kamery i wykrywać obowiązujące ograniczenia prędkości nawet w niejasnych sytuacjach. Aktywowany przez kierowcę aktywny asystent odległości DISTRONIC automatycznie przetwarza te informacje i reguluje prędkość samochodu.
Z powodu ochrony przed rozprzestrzenianiem się koronawirusa Muzeum Mercedes-Benz jest tymczasowo zamknięte.